„Miles Davis i ja” ciekawy film biograficzny i dramat sensacyjny o słynnym muzyku

Film „Miles Davies i ja” jest nazywany biograficznym, ja jednak określiłabym go raczej jako wariację na temat fragmentu biografii jednego z największych muzyków XX wieku – dość efektowną i dynamiczną, skupiającą uwagę i oddającą atmosferę tamtych czasów. Historia ta nie wyczerpuje jednak całej złożoności ani osobowości Milesa Davisa, ani jego muzyki. Widz, który nie wie zbyt dużo na temat historii jazzu, nie uzyska tu zbyt istotnych informacji. No, chyba że ten film zainspiruje go do zgłębienia tematu po wyjściu z kina.

Film ten można też potraktować jak kolejną historię, która pokazuje, że życie artystów jest chaotyczne, szalone i pozbawione zasad. Że sława i pieniądze wiele dają, ale jeszcze więcej zabierają. Nic nowego i nic zaskakującego. Akurat w kwestii życiowego chaosu Miles Davis nie był zbyt oryginalny na tle innych większych i mniejszych gwiazd muzyki. Przedstawienie jego degrengolady w czasie twórczego kryzysu i dodanie do tego sensacyjno-dramatycznej akcji jest bardzo atrakcyjne i może być dobrze przyjęte jako czysta rozrywka, ale fani jazzu będą mieli spory niedosyt.

Akcja filmu umiejscowiona jest koło roku 1980, kiedy Miles Davies kończył właśnie swoją pięcioletnią przerwę w muzycznej karierze. Przechodził wtedy twórczy kryzys, prawie nie wychodził z domu, brał narkotyki i spotykał się z przygodnymi kobietami (tak podobno sam twierdził). Rolę Milesa gra Don Cheadle, który jest jednocześnie reżyserem filmu i współscenarzystą – realizacja tego filmu zajęła mu 10 lat! Widać, że film ma wiele elementów bardzo dopracowanych, zwłaszcza jeżeli chodzi o odtworzenie klimatu lat 60. i 80. Próba oddania osobowości Davisa też jest przyzwoita, w każdym razie nie jest irytująca.

Dziennikarz na usługach zmęczonego artysty

Schorowany i znużony Miles Davies nie chce wrócić do twórczego życia, nie chce również spotykać się z ludźmi, ale wciąż nachodzą go fani i fanki, wytwórnia płytowa męczy go o nowe nagrania, a dziennikarze próbują różnych sztuczek, żeby zrobić wywiad z niedostępną legendą. Jeden z nich, Dave Braden (Ewan McGregor), siłą wdziera się do domu Milesa i nie chce za nic go opuścić. Błaga o wywiad, gotowy jest zrobić wszystko, żeby tylko Miles poświęcił mu kilka godzin.

Jego poświęcenie okazuje się dość ryzykowne, bo Miles postanawia wykorzystać go do własnych celów. Zdezorientowany dziennikarz bierze udział w awanturach z bezwzględnymi menedżerami z wytwórni płytowej i pomaga mu w odzyskaniu skradzionej taśmy z najnowszymi nagraniami. Wdają się w bójki i strzelaniny, ryzykują życiem, ale Milesa nie opuszcza zblazowany nastrój i egocentryzm świadomego swojej wartości artysty.

Wspomnienia o utraconej miłości

Frances Taylor była drugą żoną Milesa Davisa w latach 1958-1968. Ich burzliwy związek jest jednym z głównych wątków filmu poprzez liczne retrospekcje. Frances (w tej roli wystąpiła Emayatzy Corinealdi) jest tu przedstawiona jako obiekt ciągłych westchnień Milesa, pomimo to, że od ich rozwodu minęło ponad dziesięć lat. Wciąż o niej rozmyśla, przypomina sobie chwile spędzone razem z nią, które były w czasach kiedy już był bardzo sławny, ale kiedy jeszcze był w pełni twórczych sił, koncertował, nagrywał płyty i prowadził aktywne życie towarzyskie.

W końcowych napisach filmu przemknęła mi informacja, że Frances Davis była jego współproducentką. Nie znalazłam tej informacji w materiałach prasowych, więc nie mam pewności, czy to ta sama Frances, czy też jest to zbieżność nazwisk, jednak tendencyjność przedstawienia jej postaci i jej sentymentalny charakter są tak uderzające, że trudno uwierzyć w brak jej ingerencji (albo kogoś z jej rodziny).

Zaletą tego filmu jest jego dynamiczna akcja, dobra realizacja i pojawiająca się często wspaniała muzyka jazzowa. Wadą są uproszczenia i zbyt mało muzycznych odniesień w samej fabule. Jeżeli ktoś nie zna Milesa Davisa i jego muzyki, to może sobie pomyśleć, że to był tylko jeden z wielu celebrytów sceny muzycznej tamtych czasów.

Jeżeli Ty należysz do tej grupy, posłuchaj na YouTube jego najsłynniejszego utworu „So What” pochodzącego z albumu wszech czasów „Kind of Blue” (jest to absolutny numer 1 w świecie jazzu).

„Miles Davies i ja” (Miles Ahead) film 2015

• Reżyseria: Don Cheadle
• Muzyka: Robert Glasper
• Produkcja USA 2015 rok
• Gatunek, kategoria: film biograficzny, muzyczny, film sensacyjny, kino akcji
• Czas trwania filmu: 100 minut

Obsada

Don Cheadle, Ewan McGregor, Emayatzy Corinealdi, Keith Stanfield, Brian Wolfman Black Bowman, Michael Stuhlbarg, Christina Karis, Reginald Willis, Brent Vimtrup, Austin Lyon

Polecane filmy sensacyjne i kryminalne

1. „Bank Lady” film sensacyjny i melodramat o kobiecie napadającej na banki
2. „Fair Game” Uczciwa gra, film sensacyjny o agentce CIA. Biografia, recenzja
3. „Iluzja 2” komediowy film sensacyjny o iluzjonistach-złodziejach. Recenzja
4. „Aż do piekła” ciekawy film, bardzo dobry amerykański dramat kryminalny
5. „Czerwony Kapitan” postkomunistyczny kryminał z Maciejem Stuhrem
6. „Wszystkie pieniądze świata” dramat sensacyjny, film oparty na faktach o porwaniu

Podobne artykuły

„Dziewczyna z pociągu” dramat obyczajowy, thriller psychologiczny z Emily Blunt. Recenzja filmu Dramat kryminalny, psychologiczny oparty na faktach, o grze w pokera. „Gra o wszystko” 2017 „Wszystkie pieniądze świata” dramat sensacyjny, film oparty na faktach o porwaniu wnuka milionera