Film o najgorszej śpiewaczce świata „Niesamowita Marguerite”. Biografia, recenzja

O kobiecie zupełnie pozbawionej talentu, która mimo to odnosiła sukcesy i zdobyła nieprawdopodobną sławę. Powiesz, że znamy dziś takie przypadki? Owszem są tzw. celebrytki, ale one są „znane z tego, że są znane”, a Florence Foster Jenkins (1868-1944) była śpiewaczką operową i jako śpiewaczka odniosła sukces, pod koniec życia wystąpiła nawet w prestiżowej nowojorskiej Carnegie Hall (wszystkie bilety zostały sprzedane wiele dni przed koncertem!). Jeżeli interesuje Cię film z Meryl Streep „Boska Florence” kliknij tutaj i przejdź do innej recenzji, ale jeżeli chcesz dowiedzieć się o francuskim filmie opartym na tej samej biografii, to czytaj dalej:

Zupełnie nie potrafiła śpiewać, fałszowała, gubiła rytm, miała nawet problemy z artykulacją, ale cechowała ją za to gigantyczna pewność siebie, zapał do śpiewu i silne przekonanie o słuszności tego co robi. Gwoli ścisłości muszę dodać, że miała jeszcze duuużo pieniędzy…

Kocham śpiewać i kto mi zabroni?

Kochała scenę i wymyślne stroje, nie wyobrażała sobie, że mogłaby nie śpiewać i nie występować przed publicznością. Wszelkie drwiny, śmiechy i złośliwe uwagi słuchaczy i krytyków traktowała jako przejaw zazdrości. Była zadowolona z siebie i ze swojego życia. Nie wiadomo czy to była czysta naiwność, czy tylko poza pozwalająca na realizowanie własnych celów za wszelką cenę. Jedno jest pewne: zdobyła swoją publiczność, bo zarówno jej zwolennicy, jak i przeciwnicy tłumnie chodzili na koncerty.

Traktowali ją jak dziwną atrakcję wieczoru, dzięki niej mogli się pośmiać i gromadnie wyrazić pogardę dla jej beztalencia. Ludzie mają takie potrzeby! W naszych czasach świetnie widać to we wszelkich programach typu „Mam talent”, „Must be the Music”, „Bitwa na głosy” czy „You Can Dance”. W pierwszych etapach tych programów też pojawiają się ludzie, którzy nie mają predyspozycji do zawodu, ale bardzo chcą wystąpić, a publiczność i widzowie są bardzo zadowoleni z ich potknięć. Ludzka natura bywa naprawdę okrutna.

Film o iluzji, przyjaźni i ludzkim wyrachowaniu

„Niesamowita Marguerite” to francuski komediodramat kostiumowy oparty na biografii Florence Foster Jenkins. Jego akcja dzieje się w Paryżu w latach 20’ XX wieku. Bardzo majętna baronowa Marguerite Dumont organizuje koncerty muzyki klasycznej w swojej posiadłości, na których ona sama jest główną atrakcją wieczoru.

Wszyscy zebrani są przygotowani na to, jaki poziom wokalny zaprezentuje baronowa, ale po jej występie są same owacje, dostaje również mnóstwo kwiatów i obdarzana jest pochlebstwami. Jej czarnoskóry kamerdyner, opiekun i przyjaciel bardzo dba o to, aby do jego pani nie dotarły żadne słowa krytyki i żeby nie usłyszała, jak inni się z niej śmieją. Usuwa wszelkie złe recenzje z gazet, żeby Margueritte nie mogła ich przeczytać.

Zdarzyło się, że jeden młody i bardzo przystojny dziennikarz, zafascynowany zjawiskowością tej sytuacji, napisał recenzję prawie entuzjastyczną, zachwycał się żarem interpretacji, emocjami, atmosferą, głębokimi uczuciami artystki itd.

Między wierszami sugerował dwuznacznie jakość jej wykonania, ale baronowa odczytała ten tekst jako wyłącznie pochwałę swojego występu i w rezultacie zapragnęła zaśpiewać na większej scenie i dla większej publiczności. Spowodowało to szereg komicznych i tragicznych momentami zdarzeń, wystawiających na ciężką próbę męża baronowej i jej domowników.

Interpretacja filmu i roli Florence Foster Jenkins

W roli Marguerite wystąpiła Catherine Frot, która za tę rolę zdobyła francuskiego Cezara. Jej interpretacja postaci „najgorszej śpiewaczki świata” jest niejednoznaczna. Przez większość filmu nie wiemy, czy świadomie wybrała życie w iluzji, myślimy, że może ona robi to celowo, że przecież nie można tak strasznie fałszować z takim zapamiętaniem. Wiemy na pewno jedno: śpiewanie sprawia, że ona czuje się w pełni szczęśliwa, tylko ono trzyma ją przy życiu. Gdyby ten film nie był oparty na udokumentowanych faktach, myślałabym, że zbudowanie takiej postaci jest czystą fantazją.

Jest to też film o miłości, wielkiej przyjaźni, tolerancji, oddaniu, ale też o ludzkiej głupocie, bezwzględności i wyrachowaniu. Jednak jego podstawowym przesłaniem jest dla mnie odpowiedź na pytanie: czy lepiej trwać w iluzji, być szczęśliwą, ale narażać się na drwinę i pogardę innych ludzi, czy też może patrzeć zawsze prawdzie w oczy i przeżyć zwyczajne życie, rezygnując ze swoich pasji i ze szczęścia tylko dlatego, że innym mogłoby się to nie podobać.

„Niesamowita Marguerite” (Maurgerite) film 2015

• Reżyseria Xavier Giannoli
• Produkcja: Francja 2015 rok
• Gatunek: tragikomedia, dramat obyczajowy, film biograficzny
• Czas trwania filmu: 127 minut

Obsada

Catherine Frot, Andre Marcon, Michel Fau, Christa Theret, Denis Mpunga, Sylvain Dieuaide, i inni.

Filmy obyczajowe o nieszczęśliwych kobietach

1. „Noc w Ville-Marie” dramat obyczajowy z Monicą Bellucci
2. „Jackie” film biograficzny o Jacqueline Kennedy, dramat psychologiczny o kobiecie w żałobie
3. „Dobra żona” dramat obyczajowy i psychologiczny, film rozliczeniowy. Recenzja
4. „Fair Play” film o dopingu w sporcie, dramat obyczajowy o matce i córce biegaczce
5. Diana Spencer księżna Walii, film fabularny i biografia najsłynniejszej kobiety XX wieku