Spis treści
„Boska Florence” to drugi w tym roku film biograficzny opowiadający prawdziwą historię Florence Foster Jenkins, śpiewaczki operowej, która zupełnie nie umiała śpiewać, nie miała nawet słuchu muzycznego, a mimo to dawała regularnie koncerty i występowała w prestiżowej nowojorskiej Carnegie Hall. Pierwszy film o tej śpiewaczce, produkcji francuskiej, miał premierę w kwietniu 2016 i nosił tytuł „Niesamowita Marguerite” – zrealizowany był jako dramat obyczajowy.
Tym razem mamy hollywoodzki film, bardziej komediowy, niż dramatyczny, ze znakomitą gwiazdorską obsadą i z inscenizacyjnym rozmachem. Brawurowa, koszmarnie fałszująca Meryl Streep w roli tytułowej, uroczy jak zwykle Hugh Grant jako jej mąż i niestrudzony opiekun, no i wreszcie popisowa rola Simona Helberga (znanego głównie z serialu komediowego „Teoria wielkiego podrywu”), który gra Cosme McMoona, akompaniatora Florence Jenkins.
O prawdziwej Florence Foster Jenkins pisałam przy okazji poprzedniego filmu (patrz wyżej), więc teraz skupię się na fenomenie samej historii.
Reklama mojej książki o wizerunku w pracy
Entuzjazm, pasja, radość życia
A może naiwność i infantylizm?
Jak to było możliwe, że ktoś, kto zupełnie nie potrafił nie tylko śpiewać, ale nawet powtórzyć poprawnie prostej melodii, jak ktoś taki mógł występować na jakiejkolwiek scenie? Jaką trzeba mieć osobowość, żeby nie przejmować się krytyką innych – jak najbardziej słuszną w tym przypadku? A może trzeba być naiwną idiotką, zadufaną w sobie, egocentryczną, zapatrzoną w siebie i w swoją ogromną pasję?
Czy postać Florence Jenkins na pewno jest pozytywna? Reżyserzy obu filmów tak ją przedstawiają – jako dobrotliwą, nie do końca świadomą otaczającej rzeczywistości kobietkę, której pomimo jawnego upośledzenia słuchu, udaje się jednak śpiewać publicznie.
Domyślny morał z tej opowieści jest taki, że wszystko można osiągnąć, jeżeli ma się pasję i wytrwale dąży się do celu. A ja sądzę, że to jest opowieść o tym, że ignorancja i głupota może nie mieć granic, jeżeli tylko ktoś ma znaczny majątek i tym samym władzę.
Meryl Streep jako boska Florence na festiwalu obłudy
Meryl Streep jest oczywiście znakomita w roli najgorszej śpiewaczki świata, fałszuje niemiłosiernie, ale z ogromnym entuzjazmem i niezachwianą pewnością siebie. Jest słodka, sympatyczna i nie wiadomo do końca czy naprawdę nie zdaje sobie sprawy z tego co się wokół niej dzieje.
Kokietuje i marudzi przed każdym występem jak prawdziwa artystka, ale w końcu wychodzi na scenę i śpiewa, a właściwie wyje. A publiczność jest zachwycona! Oczywiście wszyscy udają, niektórzy wymieniają porozumiewawcze spojrzenia, niektórzy ukradkiem się śmieją. Ale ci, którzy korzystają z zamożności Florence, gorliwie ją chwalą i podziwiają. Czyli co? Pieniądze to jednak wszystko?
Lojalność, oddanie, przywiązanie
Prawdziwa miłość?
Ciekawym wątkiem jest w tym filmie nieprawdopodobne oddanie i miłość, jakie okazuje Florence jej mąż (Hugh Grant). Traktuje swoją żonę z niezwykłą, można nawet napisać „specjalną” troską. Jest czuły, do bólu lojalny, wrażliwy na każdą krytykę śpiewu Florence, chociaż akurat on jest jak najbardziej świadomy tego, że jego żona zupełnie nie potrafi śpiewać. Mimo to chroni ją przed ludźmi nieżyczliwymi lub też zbyt szczerymi.
Ucieka się nawet do przekupstwa, wie, że przy pomocy pieniędzy można załatwić prawie wszystko. Ma na boku kochankę, ale priorytetem w jego życiu jest tylko Florence i spełnianie jej zachcianek. Wygląda to fantastycznie, uroczo i wzruszająco, ale bardzo bym chciała wiedzieć, czy tak było naprawdę.
Komediowy charakter filmu podkreśla wyeksponowanie roli akompaniatora Cosme, którego świetnie gra Simon Helberg. Jego komiczne miny i przerysowane reakcje na fałszywe tony wydobywające się z ust Florence są autentycznie śmieszne i jednocześnie sympatyczne. Film „Boska Florence” jest przede wszystkim dobrą komedią i przyjemną rozrywką. Nawet jeżeli zobaczysz, że świat zrealizowanych pasji Florence opiera się tylko na pieniądzach, to i tak dobrze się zabawisz i wyjdziesz z kina w bardzo dobrym nastroju.
„Boska Florence” (Florence Foster Jenkins) 2016
- Reżyseria Stephen Frears
- Produkcja USA 2016 rok
- Gatunek, kategoria: film biograficzny, komedia, dramat obyczajowy
- Czas trwania filmu: 110 minut
Obsada
Meryl Streep, Hugh Grant, Simon Helberg, Rebecca Ferguson, Nina Arianda, John Kavanagh, David Haig, Christian McKay, Mark Arnold, i inni.
Polecane komedie i filmy obyczajowe
- Film o greckiej rodzinie „Moje wielkie greckie wesele 2” Komedia. Recenzja
- „Dzień Matki” film z Jennifer Aniston, Julią Roberts i Kate Hudson. Recenzja
- „Zagubieni” 2015 śmieszna czeska komedia Petra Zelenki o gadającej papudze. Recenzja filmu
- „Facet do wymiany” komedia francuska z Marion Cotillard. Film o kryzysie wieku średniego. Recenzja
- „Toni Erdmann” dobry niemiecki film, komediodramat o córce i ojcu. Recenzja, opis
Dodaj komentarz