Spis treści
Filmy o wrednych szefach są przeważnie komediami obyczajowymi, co jest ciekawym zjawiskiem. Oznacza to, że dla filmowców wredność szefa jest zabawna, a praca w charakterze osoby pomiatanej przez takiego szefa jest po prostu przygodą. Taką absurdalną, ale jednak śmieszną walką o przetrwanie…
„Late night” 2019 – komediodramat o metamorfozie wrednej szefowej
- „Late night” 2019, reżyseria Nisha Ganatra, film amerykański
Ciekawa komedia z wątkami obyczajowymi i psychologicznymi o pracy w telewizyjnym show. Prowadzącą show i jednocześnie szefową biura jest pięćdziesięciosześcioletnia Katherine (w tej roli Emma Thompson). Od ponad dwudziestu lat jest gwiazdą programów telewizyjnych, w których rozśmiesza widzów dowcipami i wyluzowanymi wywiadami ze znanymi ludźmi. Jako kobieta sukcesu nagradzana wszelkimi możliwymi branżowymi nagrodami powinna czuć się spełniona, tymczasem jest zgorzkniała, wredna i gnębi swoich pracowników.
Reklama mojej książki o wizerunku w pracyZ dnia na dzień potrafi zwolnić człowieka za krytykę lub drobne przewinienie. Na dodatek jest mizoginką, czyli nie lubi kobiet, co przejawia się w tym, że w jej biurze zatrudnieni są sami mężczyźni.
Kiedy jej program zaczyna tracić oglądalność, czuje się zagrożona, więc dla poklasku postanawia dla zatrudnić jakąś kobietę, chociaż nie ma na to najmniejszej ochoty. Tą kobietą jest Molly, ciemnoskóra Hinduska, dla której Katherine jest idolką, a praca w jej show jest spełnieniem marzeń. Rzeczywistość okazuje się oczywiście bolesna dla ufnej i bezpośredniej dziewczyny, ale jak to w takich filmach bywa, wszystko kończy się sielankowo. Szefowa przechodzi metamorfozę i staje się lepszym człowiekiem (czyli inaczej niż w życiu).
Film o toksycznym miejscu pracy
Na pierwszym planie w tym filmie jest praca i gnębienie pracowników przez wredną szefową. Można w nim odnaleźć wątki często powtarzające się w relacjach z toksycznych miejsc pracy. Zwalnianie pracowników z byle powodu, zostawanie w pracy po godzinach i oczekiwanie dostępności 24h, zdziwienie, że pracownik chce mieć życie prywatne, poniżanie i wyśmiewanie, lekceważenie, uprzedmiotowienie itd.
Jest to średnio udana komedia, ale mimo to całkiem miły film, który z przyjemnością obejrzałam dla rozrywki i odprężenia. Emma Thompson jest świetną aktorką, a partnerująca jej w roli Molly Mindy Kaling jest przesympatyczna i wiarygodna jako naiwna i szczera nowicjuszka. Wątek z mizoginią szefowej jest słabo umotywowany, ale jej wredne zachowania wobec pracowników są jak najbardziej wzięte z życia. Metamorfoza szefowej jest kompletnie nie do uwierzenia (niestety nie występują takie zjawiska w przyrodzie), ale dzięki temu widz ma poczucie, że obejrzał pokrzepiający film.
„Diabeł ubiera się u Prady” 2006 – śmieszny film o patologicznej szefowej w branży modowej
- „Diabeł ubiera się u Prady” 2006, The Devil Wears Prada, reżyseria David Frankel, film amerykański
Efektowny komediodramat o patologicznym miejscu pracy i patologicznym szefie. Firmą, w której dzieją się skandaliczne rzeczy (rozległy mobbing akceptowany przez wszystkich, beznadziejna rywalizacja, snobizm w chorym wymiarze) jest magazyn mody. Patologia zarządzania oparta jest tu na pogoni za wynikiem, którym są idealne ciuchy — w nowym stylu na każdy sezon.
Szefowa magazynu Miranda (Meryl Streep) jest pracoholiczką i domaga się bezwzględnego posłuszeństwa swoich pracowników. Sieje postrach, rozstawia wszystkich po kątach, żąda niemożliwych rzeczy do wykonania i nie ma żadnych skrupułów przed pomiataniem ludźmi. Cała firma boi się jej reakcji, wszyscy biegają „jak z piórem”, żeby ją zadowolić, i nikt nie ma najmniejszej refleksji, że coś może tu jest nie tak. A wszystko dlatego, że Miranda jest sławna, ma sławnych znajomych, a praca w jej magazynie jest uznawana za prestiżową. To powoduje, że pracownicy za cenę zdrowia i utratę życia prywatnego dają się jej wykorzystywać bez umiaru.
Ambitna absolwentka dziennikarstwa Andrea (Anne Hathaway) zostaje zatrudniona jako asystentka Mirandy. Na początku dziwi się tej absurdalnej gonitwie za prestiżem i estetyką ubioru, ale z czasem się przyzwyczaja. Zaczyna odnosić sukcesy jako wykonawczyni niemożliwych zadań i znawczyni najnowszych modowych trendów. Poznaje wpływowych ludzi i docenia ich znaczenie dla swojej pracy. Kiedy praca rujnuje jej związek, przychodzi oczywiście jakaś refleksja, a Andrea rzuca tę robotę na rzecz prawdziwego dziennikarstwa.
Prestiżowa patologia środowiska pracy
Zakończenie filmu jest niby optymistyczne i oceniające negatywnie pracę w magazynie modowym zarządzanym przez chorobliwie władczą szefową. Jednak ogólna wymowa filmu wydaje mi się niejednoznaczna. Przede wszystkim twórcy filmu uznają prestiż wielkich marek modowych za coś naturalnego. Dwa tysiące dolarów za torebkę znanego projektanta jest powszechnie akceptowane. Można co prawda uznać, że są to tematy podane do dyskusji i refleksji, jednak świat mody został przedstawiony dość atrakcyjnie, jako coś, co jest potrzebne społeczeństwu tak jak sztuka. A przecież to tylko biznes oparty na wykreowanym sztucznie prestiżu.
„Pracująca dziewczyna” 1988 – komedia o sekretarce podszywającej się pod wredną szefową
- „Pracująca dziewczyna” 1988, Working Girl, reżyseria Mike Nichols, film amerykański
Słynna komedia obyczajowa o sprytnej i ambitnej dziewczynie, której udaje się zrobić karierę, wykorzystując nieudolność szefowej. Mimo że fabuła tego filmu jest dość stereotypowa i przewidywalna, pod koniec lat osiemdziesiątych XX wieku film cieszył się niezwykłą popularnością. Pomogły w tym oczywiście gwiazdorska obsada (Melanie Griffith w roli głównej oraz Harrison Ford, Sigourney Weaver, Alec Baldwin, a w epizodzie Kevin Spacey) oraz hollywoodzki luz i brawurowe pomysły głównej bohaterki na wykiwanie nieuczciwej szefowej.
Przebojowa bohaterka odnosi sukcesy
Młoda i rezolutna Tess (Melanie Griffith) dostaje wymarzoną pracę sekretarki w dużej nowojorskiej korporacji. Jej szefową zostaje Katherine (Sigourney Weaver), z pozoru sympatyczna i przyjazna, ale w rzeczywistości mająca na uwadze wyłącznie swoje ambicje. Katherine potrafi po trupach osiągać własne cele – zarówno zawodowe, jak i osobiste. Tess jest nie mniej ambitna, ale sympatyczniejsza, no i jako podwładna wydaje się widzowi bardziej szlachetna.
Film pokazuje, jak dużą rolę odgrywa przebojowość (albo nawet brawura i bezczelność) w pracy w korporacjach i większych organizacjach. Po trupach, bez względu na sentymenty, bezwstydnie, ale za to z podniesionym czołem, determinacją i ambicjami — tak się robi tak zwaną karierę. Myślę, że błędne byłoby myślenie, że taka przebojowość ważna jest w życiu, chyba że ktoś postrzega całe swoje życie jako nieustanną rywalizację i walkę.
Oglądanie tej komedii jest niezłą rozrywką, na dodatek można zaobserwować na ekranie modę uliczną i biurową lat 80. oraz fantastyczne fryzury i makijaże.
„The Office” 2005–2013 – dobry serial komediowy o pracy w biurze i miernym szefie
- Biuro 2005 – 2013, The Office, serial amerykański
Serial The Office jest niewątpliwie jedną z najbardziej udanych komedii obyczajowych o pracy i o wrednym szefie. Obejrzenie zaledwie kilkunastu odcinków wystarczy, żeby zobaczyć większość patologicznych wątków przewijających się w każdej pracy biurowej. Ja widziałam tylko dwa pierwsze sezony i na początku śmiałam się bardzo. Potem jednak nużyły mnie wciąż te same groteskowe relacje między pracownikami i tak samo napuszony szef o małym rozumku.
Jest mnóstwo zagorzałych fanów tego serialu, którzy są w stanie oglądać niesamowite nagromadzenie absurdów i niezręczności bez bólu – ja nie jestem w stanie, bo wiem, że niestety 90% sytuacji to czysta prawda.
W kolejnych odcinkach zmieniają się tylko tematy (rodzaje świąt, problemy poszczególnych pracowników, pogadanki itp.), ale reszta nie. Pokazane już w pierwszych odcinkach charaktery i relacje między ludźmi — pozostają takie same. Dlatego po obejrzeniu dwóch sezonów zrezygnowałam z dalszego oglądania. Tym bardziej że mam za sobą wiele lat pracy w biurze i pamiętam, że niektóre śmieszne sytuacje z filmu w realnej pracy są dla pracownika koszmarem.
Naprawdę nie tęsknię za biurową atmosferą, chociaż do dziś przyjaźnię się z wieloma osobami z niegdysiejszych biurowych korytarzy.
Muszę oczywiście przyznać, że Steve Carell w roli szefa jest po prostu cudowny. Jego bezkrytyczne zadowolenie z siebie, złośliwości i zazdrość o wszystko i wszystkich są przedstawione genialnie. Typowy szef o wąskich horyzontach, średnich kwalifikacjach i wygórowanym mniemaniu o własnych talentach menedżerskich.
Na szczęście nie każdy szef jest taki! Niestety, Im większa firma, tym bardziej prawdopodobne jest trafienie na taką menedżerską miernotę. Typowe jest też to, że tacy szefowie bardzo długo utrzymują się na swoich stanowiskach.
Dodaj komentarz